در خـیـمـه‌هـا صدای خـدایـا بلـنـد شد            زیـنـب ز داغ مـاتـم فـردا؛ بـلـنـد شـد

 فـریاد وا حسین؛ ز اعـمـاق سیـنه‌اش            تا گـشت با خـبـر ز قـضـایـا بلـنـد شد

پرسید غـرق نالـه که آقا چه می‌شود؟‌

تکلیف زینبت شب فـردا چه می‌شود؟‌

سـجـاده بـاز کـرده‌ای و نـاله می‌کُـنی            باران شدی و تـوبۀ صد ساله می‌کُنی

گاهی خروج می‌کنی از خیمه گاه خود            خـیـره نـگـاه جـانب آن چـاله می‌کُـنی

انگار این عمل؛ عمل دل بخواه توست

این تکّه از زمین نکند؛‌ قتله گاه توست

امشب فضای خیمه پُر از عطر سیب توست            زینب اسیر گریه؛ ز حال عجیب توست

حرفی بزن عزیز دل من که خواهرت            مضطر ترینِ نـالـۀ امن یجـیب توست

اشـکـت به مـن اجـازه آوازه مـی‌دهـد

دل شوره‌ام خبر ز غـمی تازه می‌دهد

یک لحظه کن نظر به من زار و مضطرت            آری مـنـم کـه زل زده‌ام در بـرابـرت

از بس که محـو ذات خـداونـد اقـدسی            اصلاً‌ محل نمی‌دهی امشب به خواهرت

از جان من عروج مکن روح پیکـرم

حرفی مزن ز رفـتن خود؛ ای برادرم

خون منِ ز خود شده را کم به شیشه کن            زخم فراق؛ ‌کم به دل خسته ریشه کن

یا حرفی از جُدا شدن از خود مگو وَ یا            با من مگو عـزیز دلم صبر پیـشه کن

امشب دلـم اسیر ملال اسـت یا حسین

من بی‌تو؛‌ عین فرض محال است یا حسین

گــریــان تـریـن دیــدۀ دریــایـی تــوأم            امشب اسـیـر غــصّـۀ فــردایـی تــوأم

 فردا ز بس كه حمله به جسم تو می‌شود            مـن نـیـز نـاتـوان ز شـنـاسـایـی تـوأم

گـفـتـی بـه نـالـه غـرق تمـنا نکن مرا

زینب بـیـا و خـوب تـماشـا بکـن مـرا

فــردا تـمـام پـیـکـر تو زخـم می‌شـود            از پـای تـا دم سـر تـو زخـم مـی‌شـود

اذنم دهی به صورت خود لطمه می‌زنم            با من مگو که حنجر تو زخم می‌شود

گفتی سری به روی تنت نیست بعد از این

جز تکه بوریا کفنت نیست بعد از این